Taşınmak...

Belki de bu yazıyı okuyan çoğu değerli arkadaşımız bu olayı yaşamadı. Ancak, bir ailenin başka bir eve gitme fiili aslında çok zordur; sizlere bu zorluğu anlatmaya çalışacağım, biraz duygusal… 1 Eylül 1997 Tarihinde, ben 3 yaşındayken İstanbul’a taşındık… Teyzemler’in oturmuş olduğu sokağa taşınmamız bizi bu yabancılık hissinden bir nebze olsun uzaklaştırdı. 1 Eylül benim doğum günüm, o gün çok güzel geçmişti… İlk arkadaşım olan Eyüp ve Yunus ile dostluğumuz hala devam etmekte. İlk arkadaşlarım onlar benim, İstanbulda… Doğrusu bu duruma bilimsel olarak yaklaşırsak İnsan Beyni 3 yaşından sonra hafıza’ya kaydediyor bilgileri. Bu anlamda da olsa ilk arkadaşlarımdır onlar. Şahin ve Mehmet Emin’de sırası ile gelmiştir. Hüseyin, Süleyman hepsi benim için çok değerlidir. Sokağımız her zaman renklidir, mahallenin en kalabalık sokaklarından biridir. Çocuklar ile aram çok iyidir aynı zamanda. Yaşlı insanlarla da muhabbetim vardır, 5 yaşındaki çocuklarla da…

Tüm günün yorgunluğunu bir çocuğun gözlerinin içini gülümsetmek ile atabilirim. 14 yıldır aynı evde yaşıyorduk, taşınma “muhabbeti” canımı iyice sıkmıştı, arkadaşlarıma bahsettiğimde de onların gözlerindeki hüznü ve sonraki benzer soruları hala an ve an hatırlıyorum. “Uzak mı?” diye sorulan ve bir süre soğuk bir yüz ile beklenilen o yüzlerin tamamı benim dostumdur… Başka bir ilçe’de arayışlara giren ailem’e sitemkâr dolu cümlelerim sonuç vermişti, yan sokağa taşınmıştık. Taşınırken yine o günkü gibi arabayı izlemeye koyuldum…

İçimde acı bir his vardı ama yakın olmamız bunu azaltıyordu. Artık o yokuşu daha sık çıkıyor ve eski sokağımdan geçiyordum, yeni evimize giderken. Farkettiğim bir şey daha var ki; arkadaşlarım ile daha sık görüşmeye başladım. Sanırım bu biraz olsa da uzak kalışımdaki o az olan hissi bastırmaktı, taşınmak çok ağır bir yüktür, onca anıyı onca sevinci de taşımak istersin, yolda dökülür…

Sevdiklerinizin değerini “yakınken” de biliniz, gülümseyin!

Mesut Yıldırım