Moskova
(Almas Yıldırım)
Orda hür ülkeleri saran zincirin ucu,
Orda piç Neronların ölüm dağıtan gücü,
Aldanıp tuzağına düşen her diyâr bilir,
Orağı İnsan biçer, çekici öldürücü.
Kremlin.. O’nu sorun tarihin yaprağına,
Kaç milyon İnsan kanı çilenmiş toprağına,
Içtikçe kan istiyor, içtikçe kuduzlaşır,
Dikkat!.. Hudutlarında örülü İnsan ağına.
Orda Deli Petro’nun hırsı var, emeli var,
Orda sosyalistliğin Ruslaşan temeli var,
Nerde bir canavarlık, bir cinayet çıkarsa,
Orda barbar, komünist Moskova’nın eli var.
Moskova, bir cennet o serseri bir yığına,
Körler ancak o kızıl mezbahaya sığına,
Saçtığı vahşetlerin kurbanıdır bu küre,
Tanrı bile pişmandır onu yarattığına.
Ey!.. Kalbi, hürriyetin aşkıyle çarpan cihan,
Bu vahşete göğsünü geremiyorsan yan!.
Hür yurtlar çiğnenip te çöktükten sonra dünya,
Savur boş ummanlara ne çıkar atomundan.
Ah, ey haleskâr atom: Kızıl derde tek deva,
Senden umut bekliyor milyonla esir yuva,
Hür aile, hür hayat, hür İnsanlık uğruna,
Yok olsun ateşinle vahşi, dinsiz Moskova!..