Yurt Hasreti
(Almas Yıldırım)
Ben yurdumu andıkça derinden
Kalbim kopuyor sanki yerinden…
Yurdum… O ilahi yüce Kafkas,
Vermiş bana ilhamı, evvelen
Sundum onun aşkiyle yürekten
Ateş dolu bir camı ezelden,
Ben ruh alamam başka güzelden…
Aşkım… O ilahi yüce Kafkas.
Kafkas… O yeşil sineni dağlar,
Hicran duyarak düştüğü yastan,
Kaç yüz senelik matemi saklar…
Bir remz alarak Kürden, Arastan
Kuzgun onu hasretle kucaklar,
Derdiyle coşan dalgalar ağlar…
Heyhat… Ne yazık bir kanadım yok,
Bir lâhza uçup dağları aşsam;
Tarlan gibi “Gök Göl”de dolaşsam..
Azgın pusudan atılan bir ok
Kalbimden vurup, yerlere düşsem,
Bir lâhza o toprakla öpüşsem..
Toprak, o yeşil gölgeli toprak,
Koynumda mezarında serinler,
Rüzgârla düşen her sarı yaprak,
Ruhumda coşan şarkıyı dinler….